نبضِ سخن

بچه كه بودم زندگي را در لذت خوردن يك بستني كيمي ميديدیمو
يك بعد از ظهر گرم بلند تابستان با بازيهاي كودكانه لي لي و قايم باشك
هيجان قايم شدن و اينكه يكي پيدات كنه
حيف 
نمي دانستم كه زماني بزرگ خواهم شد و آن قدر در پستوهاي پيچ در پيچ زندگي گم مي ميشوم كه ديگر هيچ كس نمي تواند مرا پيدا كند حتي خدا....

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: